Elif Emir Öksüz

Merhaba değerli okuyucular,

Temmuz ayı başında Florida’nın Orlando şehrinde gerçekleşen 76. NFB konferansından izlenimlerimi ve notlarımı aktarmak istiyorum bu ay sizlere. Konferans 76 yılında olabilir ama bu benim katıldığım ilk konferanstı. İlk olmasının ötesinde bu yılın benim için bir önemi daha vardı; NFB bursunu almaya hak kazanan bir öğrenci olarak gittim Orlando’ya. Konferans başlı başına anlatmaya değer, bursiyer olmak da öyle. Bakalım bu ay bir koltuğa iki karpuz sığdırmayı başarabilecek miyim?

Yazları balkonların, çay bahçelerinin ve dört kişinin bir araya geldiği hemen her yerin vazgeçilmezidir okey. Taşların çıkardığı ses öyle kendine hastır ki, üç kat yukarıdaki komşunuzun bile okey oynadığını duyabilirsiniz yattığınız yerden. Hazır yaza girilirken, ben de bu oyunu en pratik nasıl erişilebilir yapabiliriz onu anlatacağım. Sonra gelsin komşu çatlatan okey sefaları, dost sohbetleri ve Rize çayları.

Malzemeler

Bir sıradan okey takımı

Evet, yanlış duymadınız paraya aşığım. Öyle her istediğimi aldıracak, her istediğim yere götürecek çok paraya değil aşkım. Tek bir paraya aşığım. Benimki ilk görüşte aşk. Parmaklarım dokunur dokunmaz bağlandım ona. Yıldırım aşkım Kanada dolarını anlatacağım size şimdi.

Evet, yanlış duymadınız paraya aşığım. Öyle her istediğimi aldıracak, her istediğim yere götürecek çok paraya değil aşkım. Tek bir paraya aşığım. Benimki ilk görüşte aşk. Parmaklarım dokunur dokunmaz bağlandım ona. Yıldırım aşkım Kanada dolarını anlatacağım size şimdi.

Ayağımın tozuyla geldiğim Kanada yolculuğunu sıcağı sıcağına sizlere anlatmak istiyorum dostlar. Yolculuğa geçmeden önce biraz bu seyahatin perde arkasından bahsedeyim. Amerikan Psikolojik Danışmanlar Derneği (ACA) her yıl ulusal bir kongre düzenliyor, bu yıl ulusal kavramını biraz geniş tutmuşlar ve konferansı Kanada’nın Montreal şehrinde yapmaya karar vermişler. Bu yıl bir poster sunumuyla ve uluslararası öğrenciler panelinde panelist sıfatıyla katıldığım kongre benim ilk ACA deneyimim. Bu konferansa Amerika’nın her yerinden meslek elemanları ve öğretim görevlileri katılıyor.

Merhaba Değerli Okuyucular,

Dergimiz sizlerin hiç eksilmeyen ilgisi, yazar arkadaşlarımın değerli yazıları ve teknik ekip ve yazı kurulunun özverili çabalarıyla iki yaşını doldurdu. Daha nice yıllara diyor ve bu ay edeceğim laflara geçiyorum.

Bu ay sizlere bir ipucu bombardımanı hazırladım. Windows bilgisayar, JAWS ve Iphone kullanırken işinize yarayabilecek bazı minik püf noktalarını sizler için derledim.

“Engelliler” sözcüğü cümlenin başına gelir ve cümle her türlü devam edebilir. Engelliler çok azimlidir, engelliler kendileriyle barışıktır, engelliler sinirlidir. engelliler yardıma muhtaçtır, engelliler aileleri için birer yüktür… Olumlu olumsuz her şey engellilere genellenebilir. Sahi bu engelliler torna tezgahından çıkmış gibi birbirinin aynısı mıdır?

Bu yazımda bu sorunun cevabını dört aşamada vermeye çalışacağım.

Bu yazımda engellilikle ilgili toplumca doğru olduğuna inanılan, fakat aslında yanlış olan bilgileri ele alacağım. Umarım bu yazı bir kaynak niteliği taşır ve engellilikle ilgili sunum veya etkinlik yapmayı planlayan insanlar faydalanabilir.
Mitler ve gerçeklere geçmeden önce, geçenlerde uyguladığım ve iyi geri dönüşler aldığım bir etkinliği paylaşayım.

Efendim, benim bir terapist olduğumu bilmeyen kalmadı sanırım. Varsa da bu girişten sonra kalmamıştır herhalde. Beni hiç tanımayanlar için bir de altyazı geçeyim, üzerinize afiyet ben körüm. Ha bir de galiba aklımı peynir ekmekle yemiş olmalıyım ki, doktora yapıyorum. “Doktora yapıyorum” da ne komik oldu. Sanki kek yapıyorum der gibi. Neyse konuya döneyim.

Sahi taş taş üstünde kaldı mı bakılacak? Cansız bedenler, organ parçaları, kopmuş eller kollar var artık bakılacak. Ankara’nın taşına değil, bu haline ağlıyoruz artık. Ankara’dan bana ne, ben yok edilen onca güzel insana, barış umuduna, huzura, adalete, güvenliğe, demokrasiye ağlıyorum.

Bu ay sizlere, geçen yıl NFB OHİO konferansında ilk kez haberdar olduğum Charles Bonnet Sendromu hakkında bilgi vereceğim. Özellikle az görenlerin ve görmesini sonradan kaybedenlerin mutlaka okuması gereken bir yazı bu.

filerime@gmail.com

Ekran okuyucu programlar biz görmeyenlerin hayatında inanılmaz büyük bir yere sahip ve gün geçtikçe de bizim için önemleri artıyor. Çok karmaşık programlar olmasalar da, yine belli bir öğrenme ve alışma süreci gerektiren bu yazılımlar, acaba tüm görmeyenlere hitap ediyor mu? Diyelim ki altmış yaşınızdan sonra görmenizi kaybettiniz. Bu yaşınıza kadar bilgisayarla pek haşır neşir değildiniz. Gazetenizi elinize alıp okuyor, haberleşmek istediğiniz dostlarınıza cep telefonunuzdan mesaj atıyor, bir yere dilekçe yazmanız gerektiğinde elinize kağıdı kalemi alıp yazabiliyordunuz.

TC Sağlık Bakanlığı’nın 2012 yılında hayata geçirdiği Merkezi Hekim Randevu Sistemi, vatandaşların doktor randevusu almalarına aracılık eden ülke çapında bir sistemdir. Bu sisteme 2013 yılında aile hekimleri de dâhil edilerek kapsamı genişletilmiştir. Artık doktora görünme ihtiyacı olan vatandaşlar www.mhrs.gov.tr adresini ziyaret ederek ya da 182 no’lu telefon servisini kullanarak randevu alabilmektedir.

Merhaba değerli okurlar,

Dergimiz bir yılı aşkın bir süredir sizlerle buluşuyor ve beğenilerinizi topluyor. Evet yazarlarımız gerçekten çok güzel yazıyor. Fakat bu güzel yazıların bir sırrı daha var, o da birbirimize verdiğimiz geri bildirimler. Bu ay biraz içeriden bilgi sızdıracağım sizlere. Sürecin nasıl ilerlediğinden bir parça bahsedeceğim. Bu sürecin olmazsa olmazı bir becerinin nasıl elde edileceğini sizlerle paylaşacağım.

Hepiniz Birer Engelli Adayısınız!

Toplumun katılımının arzulandığı sosyal sorumluluk ya da yardım projelerinde sıkça kullanılan bu ifadenin alt metnini okumak istiyorum bu ay sizlere. Bakalım bu söylem insanların hangi duygu ve düşüncelerine hitap ederek onları projeye dâhil etmeyi amaçlıyor, onlara özünde ne söylüyor.

Kadına yönelik şiddet hakkında çok yazıldı çizildi, çok konuşuldu son günlerde. Özgecan şiddetin en vahşi türünün hedefi oldu. İçimiz öfke doldu, gözyaşları sel oldu aktı. Ortalama her iki günde bir, bir kadının erkek şiddeti nedeniyle yaşamını yitirdiği bu topraklarda, psikolojik, duygusal veya sözel şiddetten bahsetmekse, “Ekmek bulamıyorlarsa pasta yesinler.” demek kadar abes bir hale geldi. Olsun, biz yine de bahsedelim. Bir ara, sıra pastaya da gelir elbet.

Sadece işaret zamirleri değil, üçüncü tekil şahısla da aram çok kötü. Kendilerini duydum mu, sinirlerim tepeme çıkıyor, sigortalarım atıyor. “Haydaaaaa!” deyip şaşıranlarınız varsa nedenini açıklıyorum, buyurunuz.

Yaşı el verenler hatırlayacaktır, bir “şu bu o” reklamı vardı eskiden. “Bakın şubuolu kulak ne kadar da güzel” derdi reklamda. Ben de diyorum ki, “bakın şubuolu hayat ne kadar da çirkin”.

20 Aralık tarihinde Ekşi Sözlük’teki bir başlık hemen ilgimi çekti: Kör bir kızla sevişmenin avantajları. Karmaşık duygular içerisinde hemen açıp okumaya başladım. Genel söylem görmeyen insanların başka duyularının geliştiği ve o yüzden sevişmenin başka duyulara daha çok hitap edebileceği yönünde. Bazı insanlar da başlığı açan kişiyi topa tutmuşlar, “Sen insan mısın?” demişler mesela. Bazıları, “Görme engellilerle dalga geçen insanları görmemizi sağlayan başlık” demişler.

Eskiden beşik kertmesi diye bir şey vardı. Sonra bu kavram, demode oldu. Hatta çağ dışı kaldı. Şimdilerde aşk meşk işleri beşikten birkaç yaş öteye taşındı. Artık kreşlerde, ana sınıflarında bu işler konuşulur oldu. Anneler babalar da bununla övünür bir hale geldi. Beşik kertmesi durumu çocukların iradesi dışında gerçekleştiği için yadırgandı, dışlandı. Peki, altı yaş altı çocukların iradeleri bu magazinsel dedikodularda ne kadar pay sahibi sizce? Ya da “aşkın yaşı olmaz” dedikleri şeyle kastedilen bu da benim mi haberim yok?