Burak Sarı

Arıyorum kendimi yabancı duvarlar arasında. İfade edemiyorum. Ben kimim? Bulamıyorum ortak dili. Ortak dilden irin akıyor. Kin, öfke nefret akıyor. Yanlış yerlere püsküren öfke toprağımı zehirliyor. Ekmekten ve aşktan uzak kalabalıklar aynı türküyü söylüyorlar. Kendi dilleriyle başkasının türkülerini. Sırtlarında şakırdayan kırbacın sesinde dans ediyorlar ve ilk fırsatta ellerine geçen kırbacı kendilerinden olanların sırtında şakırdatmaktan keyif alıyorlar. Alışamıyorum. Ben bu topluluktan çok mu farklıyım? Kesinlikle hayır.

Bir iş çıkışı. Her zamanki rutinimde ilerliyorum. Aynı yolları adımlıyor, aynı merdivenlerden iniyor ve her zaman bindiğim vagondan metroya binmeyi planlıyorum. Ama yaşamın akışı tekerrürü imkansız kılıyor. Beynimde hangi şeytan varsa beni başka bir vagona atıyor. İnene kadar farkında bile değilim. İndiğimde, farklı bir noktada olduğumu anlıyorum. Yönümü belirlemeye fırsat bulamadan koluma birisinin asıldığını hissediyorum. “Asansör yeni gitti, bekleyin.” diyor. Asansör kullanmadığımı söylüyorum. “Bekleyin.” diye direniyor. İnatla asansör kullanmak istemediğimi söylüyorum.

Bol demli bir gecenin sabahı… Şiir ve şarkıların tanıklığında kendimi aramaya çıkmış, bilmediğim yollara sapıp kaybolmuşum yine. Kendimi bulduğumu sandığım yere geldiğimde gün ışımaya başlamış, ben de kendi içimdeki savaşımı uyku moduna almaya karar vermiştim. Doğan yeni günün hatırına kendimi dinlendirme, o gün için ciddi hiçbir şeyle ilgilenmeme kararı almıştım. Uzun zaman sonra bir Pazar günü kaçta uyanılıyorsa o saatte uyanmıştım ve uyumadan önce aldığım kararı uygulayacağımı düşünüyordum; uzun bir süre de uyguladım. Ancaaaak şu teknoloji belası yok mu?

Beni çok az tanıyanlar bile bilir. Son cemre toprağa düşende, kış ağır gövdesini toprağın üzerinden kaldırdığında, çiçekler dünyanın en naif eylemini gerçekleştirip boy gösterdiğinde başka bir dünyaya göçerim. Sanki tüm kışı sırtımda taşımışım gibi bir rahatlığa bürünür çiçek açarım. Yüzümde aptal bir gülümseme ve hiçbir şey yapmama hissi bütünleşir şahsımda. Artık temel sloganım “Tembellik hakkı engellenemez“dir. Kapatılma hissine gelemem. Bütün günlerimi bir ağaç altında enstrümanlarımla bütünleşerek geçirsem şikâyet etmem. Ama gerçek öyle mi? Yaşamak için çalışmak gerek.

Kasvetli bir devlet dairesi... Floresanlar altındaki odada cansız bir varoluş sürüp gidiyor. Dışarıda gündüz mü gece mi, mevsim yaz mı kış mı belli değil. Masalardan birinde sıradan bir memur... Yüzünün ayrıntıları yok; saçı traşlı, gömleğinin beyaz yakası boğazını sıkıyor. Önünde bir bilgisayar; sayfayı açması beş dakikasını, imleci alt satıra indirmesi birkaç dakikasını alıyor. Kendisini böyle bir sahnede dışarıdan görmek hoşuna gitmiyor. Boğulacak gibi hissediyor kendini. Derin bir nefes almak istiyor. Odanın, sıcak, nemli ve pis kokulu havasını içine çekiyor.

Kasvetli bir devlet dairesi... Floresanlar altındaki odada cansız bir varoluş sürüp gidiyor. Dışarıda gündüz mü gece mi, mevsim yaz mı kış mı belli değil. Masalardan birinde sıradan bir memur... Yüzünün ayrıntıları yok; saçı traşlı, gömleğinin beyaz yakası boğazını sıkıyor. Önünde bir bilgisayar; sayfayı açması beş dakikasını, imleci alt satıra indirmesi birkaç dakikasını alıyor. Kendisini böyle bir sahnede dışarıdan görmek hoşuna gitmiyor. Boğulacak gibi hissediyor kendini. Derin bir nefes almak istiyor. Odanın, sıcak, nemli ve pis kokulu havasını içine çekiyor.

Bir önceki günden kopyalanıp bugüne yapıştırılmış bir sabahtı. Yarın da böyle olacaktı bir yıl sonra da. Benliğimi bir aşk gibi saran uykuyu zamansız terk etmeye çalışmam, boşluğa savurduğum gereksiz küfürler, kuruluktan taşlaşmış dilimi hayata döndürmek için yerdeki şişeye uzanışım. Her şey bugüne kadar olduğu gibiydi işte. Yabancılaşma mı rutini doğuruyordu rutin mi yabancılaşmayı bilmem ama boktan bir şeyler olduğu kesindi.” Aynı ırmakta iki kez yıkanılmaz” haklı tespitine inat, aynı şeyleri çürümüş bir sakız gibi çiğnemeye devam ediyorduk. Çünkü Irmağın yollarına yapay setler… Devamını Oku...

Geç kalma hissinin yarattığı huzursuzlukla ok gibi fırladı yataktan. Zamanı öğrenmek için telefona uzandı. Telefon ekranına yansıyan saate ses verdi ekran okuyucu ve daha kargalar bile uyanmadı der gibi saatin 05:30 olduğunu söyledi.

Günlerdir içi kıpır kıpırdı. Mevsimin tüm çelişkileri, onun içinde yaşanıyordu sanki. Yerinde duramıyor içi içine sığmıyordu. Baharın adını yalanlarcasına soğuyan havalar, onu çok etkilememişti. Güneş bulutların arkasına saklanmamış, göklerdeki tahtından firar edip onun yüreğine konmuştu adeta. Bu eşsiz misafiri yitirmek istemeyen kalbi, bir mengene gibi kavramıştı dev ateş parçasını. Mutlu bir sıcaklık ve sarsıcı bir sıkışma hissediyordu içinde. Güneşin yanında, ılık samyelleri ve Nisan yağmurları da gelmiş, yanan yüreğini serinletip kıpır kıpır yapmışlardı.

Size yaz şarkıları hediye etmek isterdim. Tasasız, sıcacık, cıvıl cıvıl. Olmasın isterdim içerisinde kuşlardan, doğadan aşktan gayrı hiçbir şey. Tamamen silip dünü ve bugünü, yarının mutlu günlerini anlatan şarkılar. Ya da umursamadan hiçbir şeyi, bırakıvermek isterdim kendimi yaşamın doğal akışına. Hiçbiri olmuyor işte. Bilinç denen çıldırtıcı tohum zihnime kök salıp serpilmeye başladığında, kaybetmiştim  Polyanna umarsızlığında  ömrümü tüketme fırsatını. O gün bu gündür, Goethe’nin “Dünya hassas kalpler için bir cehennemdir” sözünü kanıtlarcasına geçiyor yaşamım.

İçinde yenemediği bir heyecan, salonun içerisinde dönüp duruyordu. Yeni ve denenmemiş bir şey yaptığında hep böyle olurdu. Bütün iradesi devreden çıkar, yüreğinde bir fırtına gibi savrulan heyecan duygusu onu gönlünce sürüklerdi.

Bugün denemek istediği çalışma yıllardır kafasını kurcalıyordu ama bir türlü adım atmaya cesaret edemiyordu. Adeta gökyüzünden saçılmışçasına her yerde uygulanmaya başlanan empati projeleri onun da gündemine girmişti. İşyerinde, toplu taşımada ve buna benzer her yerde.

Günlerdir içi kıpır kıpırdı. Mevsimin tüm çelişkileri, onun içinde yaşanıyordu sanki. Yerinde duramıyor içi içine sığmıyordu. Baharın adını yalanlarcasına soğuyan havalar, onu çok etkilememişti. Güneş bulutların arkasına saklanmamış, göklerdeki tahtından firar edip onun yüreğine konmuştu adeta. Bu eşsiz misafiri yitirmek istemeyen kalbi, bir mengene gibi kavramıştı dev ateş parçasını. Mutlu bir sıcaklık ve sarsıcı bir sıkışma hissediyordu içinde. Güneşin yanında, ılık samyelleri ve Nisan yağmurları da gelmiş, yanan yüreğini serinletip kıpır kıpır yapmışlardı.

B. Sarı: Sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

P. S. Cengiz: Pervin Savurer Cengiz, Şafak Kutman’ın annesiyim. Oğlum 17 yaşında otizm teşhisli bir genç

B. Sarı: Peki nasıl fark ettiniz?

Günlerden, doğmamaya direnen bir gündü. Burada günler doğmaya, güneş yüzünü göstermeye nazlanır olmuştu artık. Aslında ne gece güne evrilmekte, ne de güneş doğmakta nazlanıyordu. Her şey kendi doğasınca işliyordu. Sadece, enerji tekellerinin kasası biraz daha şişsin diye, karanlığa sabitlenmişti saatler. Gün ışığına hasret uyanıp karanlığa uyur olmuştu koca ülke. Yarı uykulu bir şekilde sokak kapısına yöneldi. Kapıyı açtığında, sert bir rüzgarla yüzüne çarpan yağmur damlalarının ufak fiskeleri, onu kendine getirmişti.

Yine kendi dünyasına gömülmüş, melodiler ve dizelerin içerisinde kulaç atıyordu. Son zamanlarda güçlü bir sığınak olmuştu bu havuz kendisine. Cehalet, ayrımcılık, sömürü; kısacası tüm pisliklerden oluşan bir bulamacın içinden güç bela atmıştı kendini bu güzelim birikintiye.

Burak Sarı: Sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

Yine bir iş günü sonlanmıştı. Oldukça bezdirici, monoton, bıktırıcı, bunaltıcı! Fakat henüz gün bitmemişti. Bu yorucu günü devirebilmek için iki tane de toplantının üstesinden gelmek gerekiyordu. Olanca sıkılmışlığıyla yöneldi kapıya. Ücretli kölelerin, gün yüzü görmeden çalıştığı ve beyaz yakalıların insan doğasına aykırı bir şekilde benimsediği beton yığınının kapısından dışarı adımını atmasıyla güzelim bahar esintisinin ciğerine dolması bir oldu.

Yine bir iş günü sonlanmıştı. Oldukça bezdirici, monoton, bıktırıcı, bunaltıcı! Fakat henüz gün bitmemişti. Bu yorucu günü devirebilmek için iki tane de toplantının üstesinden gelmek gerekiyordu. Olanca sıkılmışlığıyla yöneldi kapıya. Ücretli kölelerin, gün yüzü görmeden çalıştığı ve beyaz yakalıların insan doğasına aykırı bir şekilde benimsediği beton yığınının kapısından dışarı adımını atmasıyla güzelim bahar esintisinin ciğerine dolması bir oldu.

 “Hoş geldin hafız.”  “Gördün mü la, benden iyi yürüyor vallahi!” “Ne kadar seri bilgisayar kullanıyorsun, gördüğümüz halde biz bile kullanamıyoruz.” “Fatma teyzenin kızı kör gözüyle üniversiteyi kazanmış, sen eşek kadar herif sağlam halinle kazanamıyorsun.” “Bunlar da hiçbir şeyden geri kalmazlar, biz şu halimizle gezemezken, onlar fink atıyor. “Sen bu eyleme gelme, bir terslik olabilir.”  “Şuna bak, tekerlekli sandalyede olmasına rağmen ne güzel basket oynuyor.” Bu örneklerin bir sonu yoktur, sonsuza dek uzatılabilir.