39. Sayı: Mayıs 2017

Merhabalar sevgili okurlarımız,

Otuz dokuzuncu sayımızla yine sizlerle birlikteyiz. Mayıs ayında malumunuz engelliler haftası vardı. Biz nice engelliler haftaları gördük nice 3 Aralıklar, bir arpa boyu yol alabildik mi engelliye ve engelliliğe bakış açımızla ilgili? İşte tam bu noktada birbirinden değerli yazılarla sizlerle birlikteyiz.

Meral Sözen bizlere engellilerin yargılandığı kalıplardan bahsediyor. Hep bir güler yüzlü olmak beklentisi, hep bir parmakla gösterilecek engelli olma ve diğer engellileri temsil etme zorunluluğunu bakalım nasıl ele alıyor. Öyle ya biz ya süper kahramanız ya da zavallı şeyleriz; Elif Emir Öksüz sıradan olsak nasıl olurdu insanlarla ilişkimiz durumunu ele alıyor. Hakikaten bize arkadaş ilişkilerinde ne gibi roller biçiliyor, hep dinleyici mi olmak lazım? Ya da şu beklentiler bizi nasıl etkiliyor dersiniz? Gecemizi gündüzümüze katıp olumsuz beklentileri yanlışlamak bizden neler aldı, bize neler verdi? Engin Yılmaz’ın yazısında bu sorulara yanıt bulabilirsiniz. Dedik ya engelliler haftasıydı diye, acaba STK’lar neler yapıyor böyle farkındalık artırılabilecek durumlarda? Bunlar ne kadar etkili oluyor dersiniz? Gülcan Altun bu konuya kendi deneyimlerinden yola çıkarak ışık tutuyor. Farkındalık kazandırmanın birden fazla yolu var elbet, bunlardan biri de medya araçlarının etkin ve düzgün biçimde kullanılması. Pınar Yavuz bize Susam Sokağı’nın setinde otizm farkındalığının nasıl ele alındığını anlatıyor. Malum Mayıs ayı bir de anneler günü olması itibariyle önemli. Engelli çocuğu olan anneler neler yaşıyor dersiniz? Sevgi Mart annesinin ağzından yazdığı mektubu bizimle paylaşıyor bu ay. Tabii bir de engelli anneler var. Sizce bebek taşımanın kaç farklı yolu vardır? Deniz Aydemir Döke bu ay görme engelli ebeveynlerin severek kullanabileceği bir bebek taşıma yönteminden bahsediyor.

İyi okumalar dileriz.