Toplam Okunma 0
Çoğumuzun hiç yaşayamadığı deneyimler vardır. Bunun nedeni bazen ilgi eksikliği, bazen para eksikliği, bazen de zaman eksikliğidir. Ancak biz körler için sebep genellikle başka bir şeydir: söz konusu şeyi yapabileceğimize ve hatta yapmamız gerektiğine dair (kendimizin ve başkalarının) inanç eksikliği. Maryland Ulusal Körler Federasyonu liderlerinden Marie Cobb, "Zincirli Testereler ve Kene Isırıkları" adlı hikayesinde bu durumu ele alıyor. İşte söyleyecekleri:
Tennessee'de büyürken aletlerle ilgili tek deneyimim dedemlerin çiftliğinde, kızların -özellikle de kör kızların- böyle şeyleri kullanmaması gerektiğini düşünen dedem ve dayılarımın denetimi altındaydı. Sadece bir testerenin bir ucunu çekmeme ya da çekiçle kırarken tutmak için siyah bir cevizi mengeneye sıkıştırmama izin verilirdi. Her türlü elektrikli alet kesinlikle yasaktı.
Beş ya da altı yıl önce sıcak bir yaz sabahı erkenden telefon çaldı ve babamın çok neşeli bir sesle "Hayatta mısın?" diye sorduğunu duydum. Yatağımda oturup ilk çayımı içtiğimi ve iyi bir kitap okuduğumu itiraf etmek istemedim. "Elbette" diye cevap verdim. "Bugün ne yapıyorsun?" diye sordu. "Oh, bilmiyorum. Ne yapmamı istiyorsun?" Cevabın ne olabileceği hakkında hiçbir fikrim olmadan sordum çünkü söz konusu babam olunca kimse asla bilemezdi. "Henüz kahvaltı etmediysen neden buraya gelmiyorsun? Bir şeyler atıştırır ve bu sabah neler yapabileceğini konuşuruz." Duş alıp giyindikten yaklaşık yarım saat sonra geleceğimi söyledim. "Bütün bunları yapmana gerek yok. Sadece eski kıyafetlerini giy ve gel. Ben acıktım. Kapı açık." Ve telefonu kapattı.
Meyve ve mısır gevreği yerken bana gayet rahat bir şekilde testere kullanmayı öğrenip öğrenmediğimi sorduğunda ne kadar sevindiğimi tahmin edebilirsiniz. Tabii ki bir şekilde hiç öğrenmediğimi ama onun alet sevgisini paylaştığım için öğrenmek istediğimi itiraf etmek zorunda kaldım. "Burada işimiz biter bitmez sana öğreteceğim. Bir kız testere kullanmayı bilmeli" dedi.
Ahşap garajına gittiğimizde ayaklı bir mengeneye benzeyen bir düzenek çıkardı ve yaklaşık 1 metre uzunluğunda ve ön kolum büyüklüğünde bir ağaç dalı aldı ve kelepçelerle sabitledi. Bana kontrolleri ve başlatma düğmesine basmadan önce bıçağı tam olarak kesmek istediğim noktaya nasıl yerleştireceğimi gösterdi. Ardından, ilk kesimi yaparken ellerimi onunkilerin üzerine koymamı söyledi.
Babamı tanıyanlar bilir, o doğuştan kördü ama bilmediğiniz bir şey var ki ben de öyleydim. Bu nedenle, elektrikli testereler çok gürültülü olduğundan ve ikimiz de ne yaptığımızı göremediğimizden biraz endişeliydim ancak bana güvenli olmayan bir şeyi nasıl yapacağımı göstermeyeceğini biliyordum ve ayrıca korkak olduğumu düşünmesini istemiyordum.
O birkaç parça kestikten sonra sıra bana geldi ve odun parçalarını bu kadar kolay bir şekilde kesmenin çok eğlenceli olduğunu keşfettim. Testereyi ustalıkla kullanabildiğimden emin olunca, "Şimdi şurada şöminelerimde yakmak için kesebileceğin büyük bir dal yığını var.”
Birkaç saat içinde oldukça güzel olduğunu düşündüğüm ve gurur duyduğum bir odun yığını elde ettim. Odunları kesmek iyi ve verimli bir işti ancak o günkü en büyük kazanımım, elektrikli aletleri kullanma becerime biraz daha güvenmemdi.
Ertesi Cumartesi günü babama hafta başında kestiğimiz dalların büyüklüğünde daha çok odunun nerede olduğunu bildiğimi söyledim. Nerede olduklarını öğrenmek istedi ve ben de ona evinin bir blok kadar ötesindeki ormanda olduğunu söyledim. "Göster bana" dedi ve gittik.
Öğleden sonra yorgunluktan ter içinde kaldığımda ona ormandaki ölü dallardan bahsetme fikrimden emin değildim. Birçok uzun odun parçasını garaj yoluna kadar sürüklemiştim ve bazıları tek başıma taşıyamayacağım kadar uzun ve ağırdı. Tabii ki babamın bu sorun için bir çözümü vardı. "Bu küçük el testeresini al ve uzun olanları daha kolay kesilebilecek parçalara ayır" dedi. Biraz utangaç bir tavırla, bunlardan birini hiç başarıyla kullanamadığımı söyledim. "Saçmalama. Neyi yanlış yaptığını çok iyi biliyorum" dedi. Tabii ki biliyordu. Bıçak kendi kendine yakalanana kadar ahşabın tepesinde gezinmesine izin vermek yerine, testereye çok fazla baskı uyguluyordum.
Ormana birkaç kez daha giderek odunları kesmeyi bitirdim. Gecenin ilerleyen saatlerinde o gün testere kullanmayı öğrenmenin yanı sıra başka bir kazanım daha elde ettiğimi fark ettim.
Uyandığımda birkaç yerim kaşınıyordu ve geçmiş deneyimlerimden anladığım kadarıyla her yerim kene ısırıklarıyla kaplıydı. Nefes almak için derimde açtıkları küçük delikleri kapatmak için ojeyi çıkarmanın zamanı kesinlikle gelmişti.
El testeresi kullanmak, elektrikli zincirli testere kullanmaktan çok daha zor bir işti ancak bilgi sahibi olduğum ve yeni bir beceri öğrendiğim için mutluydum. Bazen kendime bazı şeyleri yapamamamın ya da yapmamamın nedeninin körlük olmadığını hatırlatmam gerekiyor. Sadece henüz denemedim ve işte büyük fark burada. Körlüğün sözde sınırlamaları konusunda hepimizin beyni öylesine yıkanmıştır ki kendimize dünyanın sunduğu tüm heyecan verici zorlukları kabul etme özgürlüğünü tanımamaktan sakınmalıyız.