Toplam Okunma 0
Noel Nightingale, Washington Ulusal Körler Federasyonu şubesinin başkanıdır. İşinin ehli genç bir avukat olan Nightingale, çalıştığı çevre hukuku firmasındaki iş yükünden payına düşeni almaktadır. Körlüğü birkaç yıllık bir süre içinde yavaş yavaş ortaya çıkmıştır.
"Süt Kutuları ve İnanç Üzerine" adlı öyküsünde, ofisteki süt kutularıyla olan mücadelesini ve bu mücadelenin ona kendi körlüğü hakkında neler öğrettiğini anlatıyor. İşte söyleyecekleri:
Birkaç yıl boyunca, görmeyi tamamen kaybedip kutunun üzerinde hangi ucun açılacağını gösteren oku göremediğimde süt kutusunun hangi ucunu açacağımı nasıl bileceğimi merak ettim. Daha az tesadüfi olarak sık sık birlikte çalıştığım insanların benimle ve körlüğümle rahat olmasını nasıl sağlayabileceğimi ve daha temel olarak uyum sağlamak için ne yapabileceğimi düşünüyorum.
Çalıştığım ofiste bir yemek odamız var. Burada 25 sentlik gazozdan ücretsiz şişe meyve sularına ve gurme kahveye kadar her türlü seçim mevcut. Yemek odasında buzdolabında kahve ile birlikte kullanılmak üzere süt kutuları var. Süt, iş arkadaşları arasında ortaklaşa paylaşılıyor. Sıklıkla sabahları ilk fincan kahvemi doldurduktan sonra, biraz süt almak için buzdolabına uzanıyorum ve hiç açık kutu olmadığını görüyorum. Çalıştığım ilk bir ya da iki yıl boyunca, açılacak kutunun ucunu gösteren oku az çok görebiliyordum. Görüşüm hızla bozuldukça, sık sık kendime artık oku göremediğimde kutunun hangi ucunu açacağımı nasıl bileceğimi kör arkadaşlarımdan birine sormam gerektiğini hatırlattım. Saçma gelebilir ama sürekli olarak kutunun yanlış ucunu açmak, sonra da kutuyu çevirip doğru ucunu açmak zorunda kalmak istemiyordum. Ofiste kahvelerinde süt kullanan herkes, süt kutusunun doğru ucunu açmayı başaramayanın kör kadın olduğunu şüphesiz bilecekti. Saçma ya da değil, aşırı derecede bilinçli ya da değil, ilk denemede kutunun doğru ucunu açabilmek istiyordum.
Bir ya da iki kör arkadaşıma süt kutularını açma tekniklerinin ne olduğunu sormaya niyetlenmiştim. Ancak bu soru, cevabını gerçekten bilmem gereken zamana kadar öncelik seviyesine yükselmemişti. Bir gün yemekhaneye girdim ve artık kutunun hangi ucunda ok olduğunu anlayamadığımı fark ettim. Kutuyu açmaya çalıştım ve korktuğum gibi yanlış ucu açtım. Sonraki bir hafta boyunca sanki yanlış ucu daha sık açıyormuşum gibi geldi. İkinci fincan kahve için geri döndüğümde, buzdolabına uzanıyor ve her iki ucu da açık olan kutuyu buluyordum. "O kör kadın beni açtı!" diye bağırdığını duyuyordum sanki.
Zamanla, kutunun bir ucunu açmanın diğerinden daha kolay olup olmadığını belirlemek için deneyler yaptım. Öyleymiş. Her bir ucu açma kolaylığı açısından test ederken kutunun verdiği hisse dikkat etmeye başladığımda, hangi ucun açılmak istediğini anlamanın aslında oldukça kolay olduğunu gördüm. Bu artık aklımın bir köşesinde dolaşan düşük seviyeli bir sorun bile değil.
Görme yetilerini geç kaybetmiş ve kör oldukları için dokunmatik tuşlu telefonları kullanamayacaklarına inanan çok sayıda yaşlı körle konuştum. Hangi tuşlara basacaklarını bilmeleri için numaraları görebilmeleri gerektiğine inanıyorlar. Bu kesinlikle doğru değil. Numaraları göremiyorum ama günde pek çok kez telefon kullanıyorum. Tanıdığım çoğu kör insan telefonu görebilen insanlar kadar hızlı ve sık kullanıyor. Numaraları görmeden telefon çevirmenin bir hilesi yok. Bu sadece bir numaralı tuşun nerede olduğunu hatırlama ve tuş takımının nasıl düzenlendiğini bilme meselesidir. Ve bu bilgileri ezberleyenler sadece kör insanlar değildir; gören insanlar da bilinçli olmasa da içgüdüsel olarak bu bilgileri bilirler. Yaşamlarının son dönemlerinde kör olan bu insanlar neden bu günlük yaşam görevini yerine getiremeyeceklerine inanıyorlar? Muhtemelen hayatları boyunca görme duyularını kullanarak telefon çevirdikleri ve bunu başka bir şekilde yapabileceklerini hayal edemedikleri için.
Süt kutularını doğru şekilde açmanın bir yolunu bulabileceğime neden inandım? Ulusal Körler Federasyonu'na üyeliğim sayesinde, kör bir kişi olarak günlük yaşamın bu küçük görevlerini, gören insanlar kadar iyi yapabileceğimi öğrendim. Tek yapmam gereken, bu görevlere görürken yaklaştığımdan daha farklı yaklaşmak.
Bazen hayal gücümü kullanmam, birkaç yöntem denemem ya da kör arkadaşlarıma tekniklerini sormam gerekebilir. Ayrıca, Ulusal Körler Federasyonu aracılığıyla, hayatın daha büyük görevlerini başarabileceğimi öğrendim. Çalışıyorum, evliyim, kocamla birlikte bir evimiz var ve içinde yaşadığım topluma faal olarak katılıyorum. Görme yetimi kaybettikçe faaliyetlerim azalmadı, arttı.
Süt kutularını "alternatif tekniğimi" kullanarak açmaya başladığımdan beri birkaç kör insan bana süt kutularının ucunda hangi ucun açılması gerektiğini gösteren girintiler olduğunu belirtti. Bunu daha önce fark etmemiştim. Bir görevi yerine getirmenin genellikle birden fazla yolu vardır. İşin püf noktası, öyle ya da böyle, bunu yapabileceğimize inanmaktır.
Geçenlerde yemekhanedeki buzdolabında iki ucu da açılmış birkaç kutu buldum. Benimle birlikte çalışan başka kör yoktu, dolayısıyla bu sadece gören iş arkadaşlarımdan birinin marifeti olabilirdi. Açıkçası süt kutusunu doğru açıp açmadığım konusunda bu kadar endişe etmeme gerek yoktu.
Süt kutularıyla olan mücadelemin ortaya çıkardığı asıl sorun, iki ucunu da açarsam diğer iş arkadaşlarımdan farklı görüleceğim endişesiydi. Elbette bir süt kutusunun iki ucunu da açmak farklılıklarımızın en küçüğü olacaktır. Çoğu zaman işleri iş arkadaşlarımdan çok farklı yapıyorum çünkü uzun beyaz bir baston, Braille alfabesi ve özel bilgisayar ekipmanları kullanıyorum. Dışarıdan bakıldığında, gören meslektaşlarımla çok az ortak yönüm varmış gibi görünüyor. Ulusal Körler Federasyonu bana, körlüğümün beni gören meslektaşlarımdan daha aşağı yapmadığını öğretti. Bu sadece bazı şeyleri onlardan farklı yapmam gerektiği anlamına geliyor. Kör insanların geliştirdiği araçları kullandığımda, gören akranlarımla aynı seviyede çalışabiliyorum. Yine de her gün, meslektaşlarıma ortak noktalarımızın daha fazla olduğunu göstermek için elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Onlar bir süt kutusunu nasıl açacaklarını ya da bir telefonu nasıl çevireceklerini bilinçli olarak düşünmüyor olabilirler ama çoğu zaman ben de düşünmüyorum.