Toplam Okunma 0
Merhabalar. Yaşadığım bir şiir olayıyla tekrar geldim sizlere. Yine bir programda şiir okuyacaktım. Programın yapılacağı yere gittiğimizde, tam olarak bilmediğim bir olay olmuş. Şiir okumama dakikalar kala, içerisinde ailemden birinin de bulunduğu birkaç kişi bana: “Şiiri okuduktan sonra sahneden inmeden “Sizlerden bir şey rica ediyorum. Birkaç saniye gözlerinizi kapatıp beni anlamanızı istiyorum” de” dediler. Bunu neden yapmamı istediklerini söyleme tenezzülünde bile bulunmadılar.
Gözlerini kapatarak mı anlayacaklarmış beni? Benim kör olduğum için anlaşılmaya ve bana acınmasına ihtiyacım yok. Bir tek ben farkındayım bunun. Neymiş? “Olaya sebep olanlar sorgulanmış!”
Olaydan haberim yok. Bana söylenme gereğinde bile bulunulmamış. Olaya sebep olanların sorgulanıp sorgulanmaması benim umurumda bile değil. Neymiş, “Gözlerinizi kapatıp beni anlamanızı istiyorum” diyecekmişim!
Neden? Çünkü ben körüm, bana zaten acınıyor. Küçük düşmüşüm, uygulanan muamele beni rahatsız etmiş, umurunuzda bile değil. Çünkü siz büyüksünüz! Siz hep haklısınız! Kusura bakmayın ama öyle bir şey yok. Burada sözüm büyük olmalarına değil, yaptıklarında haklılık payı olmadığına. “Normal” olarak sınıflandırdıklarınızdan değiliz diye bizi her yerde acındırabilme ve küçük düşürebilme özgürlüğüne sahip değilsiniz. Gidin kendi olaylarınızı kendiniz çözün.
Yaptığımız faaliyetlerin burnumuzdan getirilmediği; eşit, erişilebilir, engelsiz bir hayat dileğiyle…